Wat betekent de inkomenscrisis voor hen?

Cor de Man Durant werkt al 28 jaar als logistiek medewerker in distributiecentra. Nu crisis op crisis volgt wordt het steeds moeilijker om de vaste lasten te betalen. Zijn energierekening schoot omhoog van €400 naar €1000 per maand. “We zouden ons schamen als we achterstallige betalingen hebben. Als er niks verandert ben ik straks failliet. Dan moeten we ons huis verkopen.”

Na jarenlang in verschillende ziekenhuizen te hebben gewerkt als operatiekamerassistent veranderde Miran van Arendonk wegens privéomstandigheden van functie. Van een afstandje is pijnlijk zichtbaar hoe hoog de druk van haar eerdere werk was. “Momenteel zou ik niemand aanraden om in de zorg te gaan werken, de werkdruk is te hoog en de waardering te laag. Mensen raken op en denken: wat doe ik hier nog?”

De 29-jarige Roy Korbijn werkt sinds 2,5 jaar voor 32 uur met trots in een verpleeghuis als verzorgende. Toch is het steeds lastiger om vol te houden: de waardering voor zorgpersoneel blijft achter. “Als zorgverlener moet ik kiezen tussen boodschappen doen en een bezoek aan de tandarts. Dat is pijnlijk, daar wil ik mij helemaal niet mee bezig houden. Ik wil zorgen.”

Abdelmajid is een trotse treinschoonmaker die door de inkomenscrisis merkt dat het steeds lastiger wordt om de eindjes aan elkaar te knopen. 'Ik moest al heel veel nachtdiensten draaien om te overleven. Nu is het echt onbetaalbaar geworden en dat baart mij zorgen." Volgens Abdelmajid is het tijd om de onmisbare werkenden te verenigen, voor een rechtvaardiger en dus hoger loon.

Angelika Anzenberger werkt al 24 jaar met veel plezier bij de Bijenkorf in Amstelveen. “Alleen verdienen we gewoon heel erg weinig,” zegt ze. Daarom is Angelika in actie gekomen. “Wij zijn geen mensen die meteen de straat op gaan, maar de verhalen van collega’s hebben me echt geraakt. Ik heb goede hoop dat deze acties de directie aan het denken zetten.”

Ardi Boenink is zwemonderwijzer en geniet van zijn werk. Wel ziet hij dat zijn beroep echt ondergewaardeerd wordt. Er missen daardoor zwemonderwijzers. De veiligheid van de kinderen en ouderen die komen zwemmen, komt steeds vaker in het geding. Dat kan niet de bedoeling zijn.

Zoubida Bouljhaf is inmiddels 23 jaar grondstewardess op Schiphol. Sinds de coronacrisis is de werkdruk tot ongekende hoogten gestegen. Collega's vertrekken en de lonen blijven achter. Als er niks verandert weet Zoubida niet zeker of ze er komende zomer nog zal staan. “Ons salaris zit aan de onderkant. Nieuwe mensen schrikken daarvan. Die denken dat ze ergens anders wel meer kunnen krijgen. En dat is ook zo.”

Monique werkt al 30 jaar met plezier in de industriële wasserij, waar zij en haar collega's zorgen voor onder andere de schone lakens van ziekenhuisbedden. De inkomenscrisis zorgt ervoor dat Monique staat voor de keuze tussen rekeningen betalen of brood kopen. "We krijgen structureel te weinig, terwijl alles duurder wordt. De energierekening is verdubbeld en boodschappen worden duurder. Een kapotte wasmachine kun je er onmogelijk bij hebben."

Tijdens de pandemie hielden Sven en zijn collega's Nederland draaiende, maar nu de kosten stijgen lijkt die inzet snel weer te zijn vergeten. Met overuren probeert Sven het hoofd boven water te houden, maar dat valt met de hoge inflatie niet mee. "Bij veel mensen om mij heen zie ik dat er een gebrek aan waardering is voor hun onmisbare werk. Een inkomen dat niet meer toereikend is betekent amper vrijheid en het maken van harde keuzes."

Kitty werkt al 34 jaar in de gehandicaptenzorg en doet dit met trots en plezier. Zij heeft kunnen zien hoe de werkdruk en bureaucratie in haar sector tot veel stress heeft geleid. Veel collega's kiezen er voor om het vakgebied te verlaten, met nog meer stress en werkdruk als gevolg. "Het wordt tijd voor waardering. We hebben elkaar nodig in alle lagen: de bouwvakker kan niet zonder de architect en de chirurg niet zonder de schoonmaker."

Na een jarenlange loopbaan in de papierindustrie, is Ge buschauffeur geworden en geniet hij ervan om dagelijks aan het roer van zo een groot voertuig onderweg te zijn. Helaas raakt de inkomenscrisis ook hem hard. "Er wordt alsmaar flexibiliteit van je verwacht, terwijl je er onzekerheid voor terugkrijgt. Ik merk bij mezelf en hoor ook steeds meer van collega's dat het concentreren achter het stuur steeds meer een uitdaging wordt door de stress."