Vakbondssecretaris Donato

“Wij werden gezien als een monster”, vertelt Donato. Hij prikt een nieuwe mededeling op het infobord van de Planta vakbond. Als secretaris van de bond is hij actief is in de fabriek waar de blauwe bessen en avocado’s worden verpakt voor transport naar bijvoorbeeld supermarkten in Nederland. Op het bord staan mededelingen van zijn vakbond, zichtbaar voor alle medewerkers. Dit bord zou een aantal jaren geleden niet denkbaar zijn geweest.

Donato (links) naast collega's Nataliq (midden) en Yarleqye.

We leerden onderhandelen vanuit de win-win-gedachte

“We waren volgens het management een bedreiging, een partij waar niet mee samen te werken viel”, aldus Donato. Dat beeld is inmiddels flink veranderd. Een kantelpunt daarin waren de trainingen die hij en andere vakbondsleiders kregen. “We leerden onderhandelen vanuit de win-win-gedachte. Dat was echt een eye-opener voor ons. Het geheim is dat we onszelf in de schoenen zetten van de ander, dat wij ons verplaatsen in het bedrijf. Als we een voorstel doen, dan moet dat ook een duurzame oplossing zijn voor het bedrijf, en niet alléén voor ons als medewerkers. Wij zijn namelijk óók geholpen bij een goedlopend bedrijf; dan hebben we werk!”, legt Donato uit.  

Mooie resultaten

Het gesprek tussen management en vakbonden verloopt nu op een hele andere manier: “Het is nog steeds een uitdaging om het goede gesprek te voeren, maar we passen wat we geleerd hebben écht toe en dat leidt tot mooie resultaten!”, zegt hij trots.  

Meer loon en betere behandeling van de werkers

En die resultaten mogen er zijn: “We hebben succesvolle onderhandelingen gehad voor nieuwe collectieve afspraken en dat heeft geleid tot een toename van ons salaris en tot betere behandeling van ons als medewerkers.” De tijd van strijd ligt inmiddels achter hen. “We hebben vertrouwen in een mooie toekomst voor ons als medewerkers, maar ook voor het bedrijf. Er staat nog genoeg op de agenda om te verbeteren, maar de sociale dialoog geeft ons de handvatten om dat ook echt te doen!” 

Tekst en fotografie: Marleen Lavermaan en Roderick Polak