‘Ik ging bij de bond om dit werk te kunnen doen’

Het gegoochel met cijfers vond ze altijd al leuk. Dat was op de middelbare school al zo. Handelswetenschappen was daar één van haar lievelingsvakken vanwege het onderdeel boekhouden. Marjan Kleef (bijna 50) is vrijwilligster bij de belastingservice FNV op het vakbondshuis in Emmen.

Ook aan het contact met mensen beleeft ze veel plezier. ‘Mensen zijn vaak blij en dankbaar als hun aangifte weer is afgehandeld, ook al moeten ze betalen.’ In het dagelijks leven werkt Marjan als verpleegkundige in het Treant Scheper Ziekenhuis, eveneens in Emmen. ‘Het invulwerk is eigenlijk ook een stukje zorg leveren en ik zit in de zorg.’

Alle bonnen op tafel

‘Het belastingseizoen staat weer voor de deur en ik ben op dit moment druk bezig met de jaarlijks verplichte cursus’, zegt Marjan. ‘Elk jaar zijn er weer veranderingen. Er gaat steeds meer af. De sport om veel aftrekposten voor de klant te vinden, loont steeds minder. Er zijn nog altijd mensen die zeggen dat ze een bril gekocht hebben, maar dat kun je al jaren niet meer opvoeren.’ Marjan legt uit dat er een enkele keer controle is en als iets niet klopt, zoekt de belastingdienst alles uit van de afgelopen vijf jaar. Alle bonnen moeten dan op tafel. ‘Wij vullen in namens de klant en die is eindverantwoordelijk.’

Sociaal gebeuren

Marjan begon zo’n vijftien jaar geleden met een invulgroep in Klazienaveen nadat ze haar eigen aangifte wilde laten verzorgen. ‘Ik had alles zo goed voor elkaar dat ik gevraagd werd om aan de andere kant van de tafel te komen zitten.’  De invulavonden vonden in die tijd plaats in verschillende buurtgebouwen. De laatste jaren is dat in het in 2016 geopende vakbondshuis in Emmen. Leden kunnen zich via een online afsprakensysteem inschrijven. Vanuit de tijd in Klazienaveen heeft ze nog een aantal mensen bij wie ze thuis komt. Dat kon in die tijd nog in je eentje, maar een drietal jaar geleden kwamen er landelijke richtlijnen met nieuwe regels en mag je alleen nog met z’n tweeën op huisbezoek. ‘Bij nieuwe klanten kom ik niet meer thuis. Dat is wel jammer.’

Twee of drie plastic zakken

‘Ik vind het heel bijzonder dat ik bij een aantal mensen al tien jaar over de vloer kom. Dat zijn nog een paar klanten uit de tijd van Klazienaveen. We drinken eerst koffie. Soms met gebak als iemand net jarig is geweest en we praten in vogelvlucht bij over het afgelopen jaar. Voor een bezoek plan ik meer tijd in dan een half uur tot drie kwartier. Met name voor oudere mensen is het ook een stukje sociaal gebeuren’, vertelt Marjan. Een enkele keer heeft haar bezoek aan huis nog een extra voordeel. ‘Soms vergeten mensen waar de paperassen liggen en weet ik het nog wel.’

Niet iedereen is altijd even goed voorbereid. Een oudere man kwam met wel twee of drie plastic zakken aan om voor meerdere jaren aangifte te doen. ‘Mijn collega heeft de papieren meegenomen om thuis alles rustig uit te zoeken en maakte een nieuwe afspraak met hem.’ Anderen hebben wel alles keurig klaarliggen. ‘Mensen die jaarlijks bij ons terugkomen, weten beter wat ze mee moeten nemen.’

Vaste klanten

Of ze nu aangifte doet bij mensen thuis of op het vakbondshuis, voor Marjan heeft het allebei een eigen leuke kant. ‘Ik houd van de gezelligheid van de invullers onderling. We kennen elkaar en kennen privé dingen van elkaar. Ook is het heel prettig om samen les te hebben en huiswerk te maken. Op eenzelfde avond zijn meerdere invullers bezig. 'We helpen elkaar bij moeilijke casussen en hebben samen veel lol’, vertelt ze.
Ook de waardering die Marjan krijgt van de mensen die ze helpt, zorgt voor veel voldoening. ‘Het allerleukste is dat je vaste klanten hebt die jaarlijks terugkomen en weer door jou geholpen willen worden’, zegt ze. ‘Daarnaast houdt het me mentaal fit. Ik houd veranderingen bij, onderhoud contacten en krijg soms levenslessen van oudere klanten.’

Minstens één keer lachen

Marjan is zes jaar lid van het FNV. ‘Ik kon met dit werk beginnen omdat mijn man lid was. Toen we uit elkaar gingen, werd ik zelf lid. Ik ging bij de bond om dit werk te kunnen blijven doen, ik wilde het niet opgeven.’ Lachend: ‘Waarom ga je bij de bond? 'Om belastingformulieren in te vullen, ha ha!’ Hoewel de meeste mensen lid worden omdat ze problemen hebben op hun werk, zegt Marjan dat ze de bond voor zichzelf nooit nodig heeft gehad. Haar werk als verpleegkundige in het Scheper Ziekenhuis verloopt naar tevredenheid en ook daar heeft ze veel plezier met collega’s. ‘Ik ga graag met mensen om. Iedereen is uniek en mooi op zijn eigen manier.’ De goedlachse Marjan geeft aan een echt mensenmens te zijn. ‘Mijn motto is dat elke dienst die ik aan het werk ben, alle patiënten minstens één keer heb laten lachen. Tot nu toe lukt dat nog steeds’, zegt ze.

Heel atypisch

In 1991 begon Marjan met haar studie HBO V en werkte van 1996 tot 2022 bij Stichting de Trans in de gehandicaptenzorg en vanaf 2022 bij Treant. ‘Collega’s en patiënten reageren vaak verbaasd als ik zeg dat ik belastingformulieren invul. Het is ook wel een unieke combinatie. De meeste invullers hebben een meer administratief beroep. Ik rijd motor en mijn hobby is luchtpistool schieten. Ook wat dat betreft, ben ik heel atypisch.’