Onder een van de weinige bomen in de steengroeve, zitten zo'n 25 kinderen in kleermakerszit op de grond. Schooltassen bij hun voeten, krijtbordje op schoot. Luidkeels tellen zij tot dertig, in het Engels. Kyaram kijkt trots naar de kinderen in de klas. "Het is geweldig om te zien hoeveel de kinderen hier leren", lacht hij.
Kyaram - leraar mobiele school, steengroeven Jodhpur, India. Project BWI - FNV
Dit zijn de zonen en dochters van de mijnwerkers, ze zijn tussen de zes en twaalf jaar oud. De families wonen in kleine zelfgebouwde stenen huisjes in de steengroeve in de nederzetting Ambedkar Basti. Voor de 300 huishoudens zijn geen voorzieningen als elektriciteit en stromend water en de dichtstbijzijnde school is tien kilometer verderop.
"Voorheen speelden de kinderen in de steengroeve of hielpen hun ouders mee met het zware werk", legt Kyaram uit. "Ouders vonden het niet belangrijk of zagen geen mogelijkheden om hun kind naar school te sturen." De lokale vakbond nam daarom het initiatief om de school naar de steengroeve te brengen: sinds 2012 komt de gele bus met de mobiele school zes dagen per week naar de kinderen toe.
Het belangrijkste doel van het project is om de kinderen en hun ouders bekend te maken met school en bewustzijn te creëren van het belang van scholing. "De kinderen leren hoe ze zich moeten gedragen op school: hoe je een uniform draagt, dat je netjes moet zitten in de klas" zegt Kyaram. "En daarnaast leren zij de basiskennis om te kunnen rekenen en schrijven. Zo kunnen ze straks soepel instromen in het reguliere onderwijs."
Kyaram geeft les aan voormalig kindarbeiders steengroeven India
Wanneer de bus 's ochtends het terrein op komt rijden, rennen de kinderen er op af. "Zelfs de kinderen die eigenlijk te jong zijn, willen meedoen: school is populair", zegt Kyaram enthousiast. Nu krijgen zo'n vijftig kinderen zes dagen per week les en zijn er al zo'n tachtig kinderen doorgestroomd naar het regulier onderwijs. Een mooi resultaat voor een betere toekomst voor de kinderen van deze mijnwerkers.
Tekst: Marleen Laverman, Foto's: Roderick Polak